Rano nadal panowało nie tyle milczenie, co martwa cisza. Quankosowie nie rozmawiali ze sobą, konie nie parskały, nie słychać było śpiewu ptaków, a wiatr zdawał się wiać ciszej. Nuri myślał tylko o jednym: czy kiedykolwiek zdarzy mu się zobaczyć coś równie pięknego? Nie formował tego w wyrazy – czuł przejmującą tęsknotę za tajemniczym stworzeniem, którego już pewnie nigdy nie zobaczy. To „coś” wydawało mu się absolutnie spoza tego świata, a obserwując ojca, dochodził do wniosku, że i on jest podobnego zdania. Tego dnia wyruszyli w drogę powrotną do domu.
Nuri jadł spieczone mięso i wpatrywał się w wiszącą na rożnie pozostałą część kozicy. Ojciec pakował ich do wyjazdu. Chłopiec za wszelką cenę starał się nie patrzeć na rozerwane kawałki wywerny porozrzucane nieopodal ich obozowiska. Gdy skończył się posilać, bez słowa wstał i zaczął pomagać Serikowi w składaniu namiotu. Potem umieścili wszystko w jukach i bez zbędnego rozczulenia odjechali.

Tęsknota, którą odczuwał Nuri, nie dotyczyła samego miejsca, a raczej wydarzeń rodem z mitycznego raju. Jakby dotknął Ethnu lub usłyszał jego głos. W ogromnym, nienaturalnie pięknym stworzeniu było coś wykraczającego poza granice normalnej identyfikacji: jakaś eteryczna siła, przenikająca wskroś duszę człowieka.. Zdawało mu się, że to właśnie jej doświadczył wszystkimi zmysłami, całym swoim jestestwem. Tak jakby faerqi ratujące ich wczoraj przed wynwerną w jakichś sposób dotknęło jego duszy.

Jechał ślepy i głuchy na otoczenie, pogrążony we własnych myślach. Zagubiony pośród niezrozumiałego piękna i skazany na życie w niedającej się opanować, rozdzierającej tęsknocie. Jego siedmioletni umysł zastanawiał się jedynie nad tym, czy po śmierci ujrzy jeszcze owo piękne stworzenie.

Nie zauważył, jak ziemia nabiera płaskich kształtów, nie obserwował półpustynnej flory. Myślał jedynie o tajemniczym wybawicielu, który prawdopodobnie uchronił od śmierci jego ojca. Znana z legend, niespotykana siła czy energia z innego wymiaru przybyła tylko po to, żeby uchronić ich przed agresywnym paskudztwem. Nie przeszkadzało mu słońce świecące w oczy. Przeszywał niewidzącym wzrokiem krzewy i trawy. Nie zwracał uwagi na niezbadane, bezdenne jaskinie. Jego myśli błądziły w innej rzeczywistości, pośród piękna świata, który choć był realny, to nacechowany magią. Niesamowite doświadczenie, tak zaklęło jego duszę tak, że nie zauważył, że nadeszła noc. Nie czuł nawet, że jest głodny – po prostu wpadł w trans, z którego nie chciał się obudzić. Doświadczał wewnątrz siebie cienia wczorajszego dnia. Nie pamiętał, żeby robili przerwy, nie mógł sobie przypomnieć, kiedy znaleźli się na łąkach wschodniej Ferqualii. Tonął w medytacji, której żaden siedmiolatek nigdy nie zaznał. W jakiś dziwny sposób, poprzez pryzmat poprzedniego wieczoru, małemu chłopcu nasuwał się jeden dziwny wniosek: śmierć jest piękna.

Wszystko to minęło niespodziewanie, a Nuri zdał sobie sprawę, że leży w łóżku i wpatruje się w księżyc – Naer. Patrzy nań, obserwując szare plamy, tworzące pierścień na białej tarczy.
Po chwili odwrócił się na bok. Był przekonany, że to błogie uczucie właśnie odeszło, a jutro z rana obudzi się i rozpocznie kolejny dzień treningu.

***
Kruk kreśli na prowizorycznej tablicy znaki, tłumaczy trupom ideę alfabetu. Nie robi tego po raz pierwszy i wie, czego się spodziewać. Po kilkukrotnym powtórzeniu robi im sprawdzian, a każdy trup ma za zadanie przepisać ciągi znaków dziesięciokrotnie, by utrwalić wiedzę. Nuri spełnia się w roli nauczyciela. Na podstawie własnych doświadczeń opracował coś, co można nazwać programem nauczania.

Od zakończenia wojny poczuł pewne pragnienie, a po przywłaszczeniu Czarnej Księgi, wraz z upływem czasu, dojrzewała w nim idea stworzenia trupiego państwa. Miejsca, gdzie nieumarli będą mogli mieszkać i tworzyć własną cywilizację. Był to cel, dzieło życia, za które Nuri gotów był zginąć. Długo zastanawiał się nad odpowiednią lokacją, ale wystarczyło sięgnąć pamięcią wstecz, żeby wybór padł na ferqualijskie jaskinie. Jeśli najwyższym pięknem jest stworzenie nowego życia, czym jest niezmarnowanie już istniejącego?

Nuri uśmiecha się do siebie, edukując kolejne „pokolenie” chodzących szkieletów. Jak szacuje, w podziemnych, niekończących się korytarzach powinno przebywać ich ponad dwie setki. Zgubił się przy liczeniu, nie robił przecież notatek, lecz każdego znał jak własne dziecko. Próbował im kiedyś nadawać imiona, ale trupy wyraźnie tego nie lubiły. Jego najbliższym celem było utworzenie około pięciusetosobowej enklawy, by potem wdrażać kolejne etapy szkolenia. Pomóc im się zorganizować i tworzyć własne państwo. Potem nastanie wojna, Xynthial znów zaatakuje Valandriol – był tego pewien. Kraj Trupów zacznie inwazję, w momencie kiedy Złota Korona przestanie płacić trybut. Wtedy na wielu terenach, jak chociażby na półpustynnej, niezamieszkałej Ferqualii, nastąpi lekka anarchia, a na to liczył Kruk. Nazwa „Kraj Trupów” wydawała się Qunakosowi zawsze paradoksalna, ponieważ z jednej strony było to państwo, w którym główną siłę roboczą stanowiły przyzwane z ofiar wojen bezmyślne kościane golemy, natomiast z drugiej za uprawianie nekromancji groziła kara śmierci.

Nuri wstaje i rozdaje „dzieciom” kartki i ołówki, następnie siada na kamieniu i notuje w pamiętniku dodatkowe uwagi. Wierzy, że notatnik będzie kiedyś bezcenny; prawdopodobnie wtedy, gdy on jako król Państwa Umarłych patrzeć będzie na rozwijającą się nową cywilizację. Rozważa, czy kiedyś nieumarli uzyskają równy ludziom status, czy odnajdą się między elfami i derfami. Po wynikach tej grupy nie spodziewa się żadnych rewelacji. Czytając z nagrobków i cmentarnych pentagramów, zauważył pewną zależność: magowie albo uczeni przyswajali wiedzę szybciej, natomiast wojownicy i rycerze mieli talent do walki. Wydawało się, że trup, który za życia rozwijał się w określonym kierunku, po śmierci był bardziej od innych w nim utalentowany. Jeszcze ciekawszą zależnością okazały się dziwne powiązania rodzinne – jeśli para trupów była spokrewniona lub łączyły ją więzy małżeństwa, wszystkiego uczyła się szybciej.

Kruk wstaje, podchodzi po kolei do każdego swojego podopiecznego, odbiera poznaczone kartki. Siada na kamieniu i sprawdza – poziom zawsze jest zróżnicowany. Odrzuca pierwszy papier, w której trup pomylił się w czwartym znaku. Następny zapisał alfabet dziesięciokrotnie poprawnie, kolejny znów nawalił byków. Zaczyna czytać czwartą kartkę i mimowolnie otwiera usta. Przebiega wzrokiem jeszcze raz, ale nie wierzy własnym oczom. Czuje jak ogarnia go euforia, ale treść nie znika, wyraźnie napisane jest:

Nie będę pisał alfabetu, gdyż to uwłacza moim zdolnościom
Z wyrazami szacunku
Ferian Nuer

– Kto to napisał? – krzyczy, podnosząc kartkę. – Kto?

Z ziemi podnosi się szkielet i przeciągle patrzy w oczy Nuriemu. Chociaż z pustych oczodołów wydobywa się kolorowy dym, spojrzenie wydaje się być żywe jak u człowieka.

***
Z euforycznym zainteresowaniem patrzy w parujące, trupie oczy, spuszcza wzrok na zapisaną koślawym pismem kartkę.

Nie mamy aparatu mowy, nie będziemy nigdy potrafili mówić. Z naszej perspektywy potrafimy się odróżniać. Ja na przykład dużo wyraźniej widzę barwy, wydają mi się pełniejsze, nasze oczy są źródłem naszej komunikacji.

Kruk bierze w rękę pióro i pisze pod spodem. Początkowo pytał werbalnie, ale doszedł do wniosku, że chciałby móc przytoczyć każde słowo, które padło podczas tej rozmowy, w swoim dzienniku, dlatego ostatecznie decyduje się zapisywać pytania. Możliwość komunikacji z kimś przez niego ożywionym, kto na dodatek potrafił w miarę jasny sposób wytłumaczyć stosunki panujące pomiędzy innymi trupami, jest bezcennym doświadczeniem. Chce jak najwięcej wyciągnąć od pierwszej rozumnej istoty, którą udało mu się przywrócić. Oddaje kartkę i od razu zaczyna notować w pamiętniku – to prawdziwy przełom. Próbuje przypomnieć sobie szczegóły przywoływania Feriana Nuera, ale oprócz tego, że wydarzenia miały miejsce w czasie burzy, nie przychodzi mu do głowy nic więcej. Burza nie była jednak niczym dziwnym. Co prawda, w tych rejonach zdarzała się dość rzadko, jednak na południu, na przykład w Neyiralii, bywało, że odprawiał rytuał podczas silnych wyładowań elektrycznych. Podczas przywracania Nuera wszystko wydawało się normalne, więc pozostaje jedynie wierzyć w wyjątkowość samej osoby. O ile osobą można nazwać lekko połyskujące fioletem, ruszające się kości z kolorowym dymem wypływającym z pustych oczodołów. Jego myśli przerywa ruch dostrzeżony kątem oka – Ferian oddaje kartkę z dopisanymi linijkami.

Zmieniamy kolor naszych „świateł duszy”. Takie określenie po przełożeniu na język ludzki ma ten kolorowy dym unoszący się z naszych oczodołów; to co z twojego punktu widzenia jest po prostu dziwnym, barwnym zjawiskiem, w rzeczywistości jest dla nas wszystkim i ty też masz w sobie kolorowy, płonący dym. Natomiast wracając do twojego pytania, nasze myśli są bardzo uporządkowane i mają odpowiednie barwy, jakbyśmy myśleli tęczą. Nie jest to bezpośredni przekaz słów, a coś w rodzaju transmisji całych idei jedynie za pomocą kolorowych mieszanek. Coś jak malarstwo, chyba.

Jego wzrok pada na pożółkłą i lekko zszarzałą kartę. Czyta kilkukrotnie krótki tekst dopisany ołówkiem przez siedzącego naprzeciw niego trupa wpatrującego się pustymi oczodołami dymiącymi czerwienią. Kruk zawiesza wzrok na jasnym, popołudniowym niebie, jakby zastanawiając się, o co może jeszcze zapytać. Jest tyle pytań, a tak mało czasu! Może powinien wrócić do oberży i spędzić jeszcze kilka dni na rozmowach z Ferianem? Trafia mu się nagle, zupełnie niespodziewanie, skarbnica wiedzy. Dopisuje szybkimi ruchami kolejne pytania, a następnie podaje kartkę Nuerowi. Sam skrupulatnie wszystko notuje, cytuje siedzącego przed nim trupa i wysnuwa wnioski z jego wypowiedzi. Opisuje cały przypadek i tworzy nowe teorie na temat nekromancji, jej idei i działania. Wszystko zmienia możliwość przywrócenia do życia człowieka, który pamięta swoje życie. Co prawda człowieka, który funkcjonuje w pewnym ograniczonym i upośledzonym stopniu, ale zawsze. Czym jest cielesność dla naukowca, który odkrywa nowe dziedziny magii, czy dla genialnego matematyka? Może i sekta „ciemnych” raczej nie korzystałaby z jego usług zbyt często, mogliby jednak odłożyć swoje uprzedzenia dla tej akurat dziedziny magii. Kruk wierzy, że dokonał przełomu i wreszcie pokonał swojego odwiecznego wroga, swoją odwieczną fascynację i źródło paraliżującego strachu – śmierć.

***

Nuri wciąga z ręki zielony proszek i zaczyna z zaciekawieniem i ekscytacją obserwować, jak Ferian Nuer przemawia do zgromadzonych na cmentarzu trupów. Wytłumaczył mu już, dokąd powinni się udać: mają kierować się na południe, najlepiej pod osłoną nocy, wzdłuż drogi, aż dotrą do głównego gościńca łączącego Ferqual z Irnifalem i aż znajdą znak, zwykłą niewzbudzającą podejrzeń strzałkę wbitą w pień starego, zasuszonego drzewa. Po skręceniu w stronę przeciwną od wskazywanej przez strzałkę dotrą do bezdennych jam, a tam już będą czekać na nich ich bracia.
Kruk uczył już wiele trupów, każdemu przybliżył arkana pisania oraz wyszkolił w podstawach samoobrony. Dodatkowo w jamach zebrał sporą bibliotekę, z której jego martwe dzieci mogły czerpać wiedzę. Oprócz podstawowych podręczników z zakresu nauki Królewskiej Szkoły Rycerskiej w Xyranalu pojawiały się również opowiadania, jego zdaniem najlepsze, z gatunku prozy czy poezji. Odpowiednio przygotowywał się do swojego życiowego projektu, był wizjonerem śmierci.

Nuri oficjalnie ogłosił Feriana Nuera namiestnikiem trupiego, podziemnego państwa, a jednocześnie swoją prawą ręką. Z racji tego, że od dawna nie zaglądał w ciemność bezkresnych jaskiń, a jedynie dostarczał tym opuszczonym przez Ethnu korytarzom nowych mieszkańców, podarował swojemu ulubieńcowi list uwierzytelniający.

Teraz jednak Kruk z zafascynowaniem wpatruje się w dymiące oczodoły i po chwili zaczyna dostrzegać zmieniające się delikatnie odcienie trupich, nieśmiertelnych dusz. Przez ciało Nuriego przechodzą dreszcze, a po chwili ogarnia go uczucie ogromnej, spontanicznej satysfakcji. Patrzy na układające się w charakterystyczne odcienie migawki i zdaje się rozumieć. W pewnym momencie wydaje mu się, że wszystko jest proste, idealnie logiczne i intuicyjne, tak jakby znał ten „język”. Odruchowo bierze do ręki pióro i zaczyna błyskawicznie spisywać kolejne myśli, które „wysyła” Ferian. Próbuje choćby zdawkowo opisać ideę „języka duszy”, która, jak zaczyna rozumieć, jest w każdym z żyjących. Między środkowy i serdeczny palec wkłada ołówek, żeby móc szybko szkicować i zapisywać notatki, obserwuje jednocześnie Nuera, który zaczyna tłumaczyć zebranym na cmentarzu nieumarłym drogę i samą ideę ich ponownego życia. Opowiada im o życiu ludzkim, czy elfim, ogólnie o egzystencji żywego bytu, której każdy z nich kiedyś doświadczał. Natomiast Nuri siada na ziemi, a właściwie na nią pada, żeby łatwiej mu było wszystko uporządkować. Klnie pod nosem na to, że nie ma sześciu rąk. Sygnały wciąż się zmieniają, a wszystko coraz bardziej układa się w mózgu pobudzonym tajemniczym, sproszkowanym stymulantem. Zaczyna rozumieć, że trupi dym to jedynie mapa, na której w zależności od otoczenia i koloru pojawiają się kolejne informacje. Rozgląda się po słuchających i w ich dymiących oczodołach również dostrzega pewne zalążki myśli i słów, zaczyna rozumieć różnicę w kolorach, która jest odzwierciedleniem nastroju, osobowości i podejścia. Wszystko to wyrażone jest w prostych kolorach, zagięciach, zawirowaniach i odbarwieniach.

Nuri wyrywa kartkę z notatnika i zaczyna na nowej stronie rysować dwa puste oczodoły emanujące kolorowym dymem, zaczyna dopisywać do nich odnośniki i tłumaczenia, w końcu schemat staje się niemal nieczytelny. Przewraca stronę i szkicuje kolejny, a potem następne. Nuer przemawia od godziny, a od tego czasu Nuri maluje płomienie i je opisuje, a co jakiś czas zerka w stronę swojej prawej ręki. Dopisuje coraz to nowe odnośniki i zależności, a wszystko nagle staje się jasne. Kończy niespodziewanie, sam zdziwiony tym, że wszystko się urywa. Nie czuje nadchodzącego końca informacji, po prostu nagle przestały spływać. Przegląda czternaście narysowanych schematów z setkami danych i rozumie, że wyraził już wszystko, reszta to tylko wariacje. Tak jakby opisał wszystkie słowa, z dumą wpatruje się w swoje notatki. Teraz naprawdę mógłby napisać drugą albo i trzecią Czarną Księgę. Nagle cień nad nim rośnie, podnosi do góry oczy, a koścista ręka trzyma nad nim kartkę papieru.

Czy wszystko dobrze?

Kruk zwija papier w niedbałą kulkę i rzuca na ziemię, po czym podnosi się i mówi z euforycznym uśmiechem:

– Lepiej niż dobrze. Rozumiem was. – Ferian schyla się po leżący zwitek papieru, jednak Nuri powstrzymuje go gestem ręki.

– Nie rozumiesz – mówi patrząc w kolorowy dym. – Naprawdę was rozumiem. Rozumiem duszę człowieka, rozumiem język duszy.

– Naprawdę? – zabarwił się dym Feriana.

– Naprawdę! – krzyczy ze szczęścia Nuri. – Naprawdę! Naprawdę! Naprawdę! Rozumiem wszystko, co do mnie mówisz. Rozumiałem twoje przemówienie! Rozumiałem, co im mówisz! Naprawdę! Rozumiem duszę!

– To cud – ułożyły się światła w oczodołach trupa.

– Tak… – mówi Kruk i dziwi się jak spokojnym i beznamiętnym głosem to powiedział. – To cud.

***

Jest już po zachodzie słońca. Bezksiężycowe, zachmurzone niebo otula ciemnością cmentarz. Kruk przygotowuje się do rozstania. Widzi rozpacz, smutek i tęsknotę w oczach swoich dzieci. Jeszcze dwa dni wcześniej jedynie się domyślał tych uczuć, teraz jest ich pewien. Rozmawia chwilę z Ferianem, daje mu ostatnie wskazówki. Czuje niewypowiedzianą radość z życiowego osiągnięcia. W końcu jest w stanie rozmawiać ze swoimi dziećmi, rozumieć ich słowa i komunikować się z nimi jak z innymi ludźmi. Początkowo było to trudne, jednak już po kilku godzinach nie sprawiało mu problemu czytanie z dymiących oczodołów. Nie może się doczekać kolejnego cmentarza i kolejnej rodziny, jednak tym razem wszystko pójdzie dużo szybciej.

W końcu Nuer podchodzi do niego i obejmuje go kościstymi rękoma i mówi:

– Żegnaj, ojcze. Dziękuję ci za moje życie.

A wszystkie szkielety powtarzają to samo jednolitym chórem. Nuri czuje falę szczęścia, która łamie mu duszę, a ona sama trafia do swojego prywatnego Edenu. Zaczyna płakać ze wzruszenia i uśmiechać się. Dziękuje wszystkim, a trupy powoli odwracają się i odchodzą na południe, w stronę ich nowego wspaniałego kraju, symbolu ich nowego, pięknego życia, które odzyskały dzięki swojemu „ojcu”.

Wtem Dyroni zaczyna warczeć. Nuri podchodzi, wciąż uśmiechając się do wija, i zaczyna go delikatnie głaskać powolnymi ruchami. Czuje pod rękami setki twardych jak kamień, nachodzących na siebie łusek. Uspokajająco szepcze do czarnej bestii, jednak w swoim przypływie szczęścia ignoruje jej zachowanie, traktując je jako kolejny wybryk – czasami tak się zdarza. Nagle wierzchowiec jednym potężnym szarpnięciem zrywa się z drzewa, łamiąc gruby jak udo mężczyzny pień niczym zapałkę.

W taki sposób Dyroni nigdy się jednak tak nie zachowywała, Nuri patrzy przez chwilę, jak potężny ogon sunie po trawiastym podłożu. Kilka metrów od niego wij podnosi się na ogonie i rozwija wielkie jak dom skrzydła. Ryczy. Potem atakuje. Teraz Kruk widzi, jak czerwone ostrze błyska, a jakaś postać robi unik i turla się parę metrów dalej. Dyroni zwija się jak sprężyna i odbija od ziemi, rozpościerając skrzydła zmienia kierunek lotu i atakuje frontalnie postać ukrytą w ciemności.

– Co tu się dzieje?! Kim jesteś?! – krzyczy w ciemność Kruk i zakłada na głowę szeroki kaptur. Wie, że to nie zagubieni wieśniacy. Ci nie mają świecących mieczy.

Odpowiada mu cisza i ryk rannej Dyroni. Nuri wyjmuje krótki miecz z pochwy i rusza powolnym krokiem w stronę wija. Widzi jedynie leżący zarys przy bezksiężycowym niebie. Nagle dostrzega jak świecący na czerwono miecz ginie w ciemności czegoś, co miał za Dyroni. Potężny wij lekko trzepocze skrzydłami, jakby przybity do ziemi, ale są to już tylko pośmiertne podrygi. Wyje, a dźwięk roznosi się po całej okolicy. Kiedy echo ostatecznie milknie zapada cisza. Quankos jest w szoku. Już wie, że ten człowiek nie zabił jego wierzchowca przypadkowo, chociaż miał taką nadzieję. Postać idzie żwawym krokiem w jego stronę. W czerwonej poświacie rzucanej przez ostrze widzi białe włosy i krwistoczerwone oczy, które zdają się skrzyć. Postać wygląda jak nie z tego świata. Kruk przyjmuje pozycję obronną, kiedy niespodziewanie czuje chłód ostrza na swojej szyi. Ktoś stoi za nim, ktoś, kto porusza się bezszelestnie, a po przyjemnej miękkości na wysokości klatki piersiowej wnioskuje, że to kobieta. Kiedy do jego nozdrzy dostaje się woń kwiatów, jest już pewien.

– Zaraz! Może się dogadamy! – krzyczy Nuri. – Mam dużo złota!

– Nuri Kruk Quankos? – pyta stojący naprzeciw niego chłopak. Wygląda na dwadzieścia lat.

– Tak – odpowiada Nuri.

Jest przerażony. Czuje ukłucie na krtani, jednak tym się nie przejmuje. Boi się, że wszystko zostało odkryte, że dzieło jego życia zostanie zniszczone, a on sam skazany i zabity przez władze Xynthialu. Skąd mogli wiedzieć? Dlaczego akurat teraz? Dlaczego w tym momencie, kiedy wszystko zdawało się być tak piękne? Nawet nie czuje, że z rozerwanej krtani obfitym strumieniem wypływa krew. Jest zbyt przerażony i zrozpaczony, by wiedzieć, że umiera.

Koń cicho chrapnął, a mały Nuri otworzył oczy. Siedmioletni chłopiec był wykończony po długiej podróży, a jednak wiedział, że musi spać czujnie. Do jego uszu dobiegł odległy szelest i parsknięcie.

– Tato, tato. – powiedział cicho, szturchając śpiącego obok ojca. – Tato! Wstawaj!

– Czego? – zapytał pogrążony w półśnie Serik.

– Konie się boją, a mi się wydaje, że coś jest niedaleko – wyszeptał chłopiec.

Ojciec zerwał się na nogi i złapał leżący obok miecz. Uzmysłowił sobie, że zapomniał rozłożyć pole ochronne.

– Zaraz wrócę – szepnął, wychodząc z namiotu. – Na wszelki wypadek przygotuj się do ucieczki.

Przez moment nie było słychać nic. Nuri wyglądał dyskretnie przez szczelinę w namiocie. W świetle czerwonego księżyca widział przygarbioną postać z mieczem w ręku, sylwetki koni nieco dalej, uschnięte drzewo…

Potężny ryk odbił się echem od skał. Serik wyprostował się nagle i skamieniał w bezruchu. Tyryie zasłoniła chmura, a w obozowisku zapadła całkowita ciemność.

– Nuri, znajdź pierścień w mojej torbie, ten z błękitnym okiem, co kiedyś ci pokazywałem, ten złoty. Szybko – wyszeptał Serik.

Chmura przeszła, jednak chłopiec już nie patrzył, szukał tylko rozpaczliwie złotego świecidełka, a chrzęst kamieni sugerował, że ojciec zrobił kilka kroków. Co jakiś czas jeszcze do jego uszu dochodził dziwny dźwięk, jakby odległe charczenie. W końcu małe paluszki zacisnęły się na magicznej biżuterii. Pierścienie ochrony były dość powszechne w Xynthialu i Valandriolu. Wystarczyło uruchomić klejnot i w promieniu kilku metrów tworzyła się magiczna kopuła o strukturze siatki. Do złamania tego czaru wystarczały najprostsze umiejętności magiczne, jednak osłona była zdolna powstrzymać każde dzikie zwierzę. Ryk, tym razem bliższy, poniósł się echem po otaczających ich kamiennych skałach, a chmura, która znów zakryła jedyny widoczny księżyc, ukryła obozowisko Quankosów pod całunem ciemności.

– Mam, tato – wyszeptał mały Nuri.

– Dobrze, mały, biegnij na trzy – szeptał Serik. W jego głosie słychać było niepokój.

– Raz – chłopiec usłyszał niskie uderzenia, jakby coś ogromnego leciało w ich kierunku.

– Nieważne, biegnij! – krzyknął na całe gardło Serik.

Młody Quankos zerwał się i biegł w stronę ojca, który złapał konie za uzdy i starał się sprowadzić je jak najbliżej obozu. Nuri poczuł silny wstrząs, jakby gdzieś niedaleko spadł ogromny głaz, a chmura znów przykryła księżyc. Biegł mimo wszystko kilka metrów na oślep i wpadł na rodzica. Czerwień znów zalała ziemię.

– Prowadź konie do namiotu! Szybko! – krzyknął Serik i wyrwał złoty pierścień z delikatnej rączki.

Nuri patrzył, jak potężne, skrzydlate stworzenie idzie w ich stronę. Bez trudu rozpoznał wywernę. W końcu w pokoju miał obraz przedstawiający jedno z tych stworzeń. Znów zapadła całkowita ciemność. Biegł, ile sił w nogach. Był pewien tego, że ojciec ma wszystko pod kontrolą, nie bał się, a gdy tylko chmura przepędzona przez wiatr odsłoniła Tyryię, zobaczył kątem oka rodziciela, który ze świecącym już klejnotem na ręku biegnie w stronę potwora. Przysiągłby, że wywerna była nawet większa niż ta na obrazie, wyglądała na co najmniej dziesięć metrów długości. Lord Quankos skoczył i uderzył mieczem bydlę w pysk, jednak cios tylko rozjuszył potwora. Ogon uderzył w Serika i odrzucił go do tyłu. Ojciec chłopca widząc, że jest blisko obozu, zerwał się biegiem w jego stronę i wtedy znów zapadła ciemność. Nuri czekał przy namiocie, z trudem utrzymując wyrywające się konie. Z mroku dobiegał łopot skrzydeł, niemal zagłuszając odgłosy kroków ojca. Zaczął się bać.

Nagle zalśniło błękitne światło, a magiczne kraty rozpostarły się nad nim, fosforyzując fioletem i błękitem. Głuchy dźwięk wywerny uderzającej w magiczną barierę dobiegł do uszu Nuriego. Serik wyprostował się, zrobił jeszcze kilka kroków w stronę syna i wbił miecz w ziemię. Zdjął pierścień i zawiesił na jelcu.

– Teraz możemy iść spać – powiedział Serik, ziewając. – Jestem wyczerpany. Puść konie i tak nie przecisną się przez kraty.

Nuri jeszcze przez chwilę obserwował jak wywerna stara się sforsować osłonę, ale widać było, że jej się nie uda. Ojciec niewzruszony próbami potwora wszedł do namiotu. Chłopcu serce biło tak mocno, że zastanawiał się, czy w ogóle zaśnie. Obserwował przez szparę w namiocie, jak bestia odlatuje, po czym zamknął oczy i poczuł jak jego ciało się rozluźnia. Chwilę później znajdował się już w objęciach Morfeusza.

***

– Wstawaj, młody! – dotarło do umysłu chłopca, rozrywając jego senną półświadomość i niwecząc rozkosz odpoczynku. – Zrobiłem śniadanie.

Nuri powoli otworzył oczy i spojrzał tępo przed siebie. Po chwili przez rozpięte płachty namiotu dostrzegł twarz ojca. Przewrócił się na drugi bok i zamknął oczy. Policzył do sześćdziesięciu i podniósł się. Jego wzrok padł na szarzejące niebo.

– Długo spaliśmy? – spytał, nadal nie do końca obudzony.

– Wystarczająco – odpowiedział spokojnie Serik. – Sześć godzin, ale nie bój się, po południu również utniemy sobie drzemkę.

– Co jest na śniadanie?

– Suszone mięso, chleb, herbata.

– Nie jestem głodny, ale za to spragniony – mamrotał chłopiec.

– Wody? Herbata jeszcze nie gotowa, musisz trochę poczekać.

– Dziękuję, wystarczy woda.

Kilka łyków dodało chłopcu energii, jednak dopiero smak ciepłej, słodkiej herbaty wzbudził apetyt i przypomniał o ostatnim posiłku, który spożyli kilkanaście godzin wcześniej. Szybko opróżnił miskę, mięso było dobrze przyprawione, odpowiednio pikantne. Lubił kuchnię swojego ojca, a przedwczorajszy chleb pieczony z różnymi ziarnami idealnie współgrał z cała resztą. Nie mógł marzyć o lepszej strawie. Chłopiec poczuł się przyjemnie rozleniwiony i senny. Sięgnął po koc i umościł sobie wygodne legowisko na zewnątrz.

– Sprawdziłeś, czy nie ma żadnych podejrzanych jam? – spytał Serik, przypatrując się synowi. Nuri zdał sobie sprawę, że popełnił błąd. Zerwał się szybko, podniósł koc i spojrzał.

– Czego powinienem szukać? – zapytał niepewnie.

Serik podszedł, stanął obok chłopca i cierpliwie tłumaczył. Uczył Nuriego, na co trzeba uważać, pokazywał dziury w skałach kilka metrów dalej, gdzie prawdopodobnie mogły kryć się mrówki. Przeszedł kilka kroków wzdłuż ściany i zaczął wskazywać duże jamki o nieregularnych kształtach, które mogły zamieszkiwać jakieś małe zwierzęta. Tak rozpoczęli spacer wzdłuż ścian gór. Lekcja była ciekawa choć krótka. Ojciec czasami brał chłopca na barana, żeby pokazać mu wysoko położone szczeliny, gdzie ostrożnie, z bezpiecznej odległości, mały dostrzegał ślady pajęczyn. Tłumaczył, że jamy przy samej ziemi mogą być kryjówkami jadowitych węży. Okazało się, że miejsce, na którym pierwotnie siedział Nuri, wyglądało najbezpieczniej.

– To dlatego, że zanim rozbiliśmy tu obóz, obejrzałem wszystkie ściany dookoła – powiedział Serik, podkreślając swoje umiejętności przy wyborze miejsca.

– Przecież było ciemno, tato – powiedział Nuri.

– Mam dobry wzrok.

– I byliśmy strasznie zmęczeni.

– Błąd, młodzieńcze! Ty byłeś zmęczony! Ja mógłbym nie spać całe tygodnie! – zakończył dyskusję ojciec. – Ale nie bój się, synku, kiedyś będziesz w tym lepszy niż ja. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby tak było.

– Wątpię, tato. Myślę, że nie da się być lepszym od ciebie! – odpowiedział szczerze chłopiec. Ojciec był dla niego największym bohaterem. – Ale dam z siebie wszystko, żeby chociaż ci dorównać!

To brzmiało jak przysięga w ustach dziecka, ojciec tylko się uśmiechnął i pogłaskał synka po kruczoczarnych włosach. Nuri z kubkiem herbaty w ręku usiadł na kocu i oparł się o kamienne, prawie pionowe zbocze góry. Kilka metrów nad nim wisiała ogromna półka skalna, jednak ojciec wyjaśnił, że nie ma powodu do obaw, bo „skoro przez tysiące lat się nie zawaliła, to raczej nie zawali się i teraz”. Sam przysiadł przy ognisku i palił fajkę. Przez jakiś czas opowiadał o zwierzętach występujących w górach, o wężach, skorpionach i wielkich jaszczurach, o wywernie, harpiach, gryfach, chimerach, mantikorach i furidach.

– Wywerna to nic w porównaniu z furidą.

– Naprawdę? A co to? – dopytywał się chłopiec.

– Wyobraź sobie wywernę czterokrotnie większą! Z ośmioma łapami i łbem jak nasz namiot!

– One atakują ludzi? – zapytał z przerażeniem chłopiec. – Dlaczego smoki i Ethnu pozwalają takim stworzeniom żyć w Eestirii?

– Czasami atakują, ale rzadko, podobnie jak wczorajsza wywerna prędzej zaatakowałyby konie – jesteśmy dla nich zbyt małym pożywieniem. Natomiast dlaczego pozwalają im żyć? Nie wiem. Może skoro Ethnu stworzył takie istoty, miał jakiś powód? A smoki nie mają bronić ludzi przed potworami, tylko nasz świat – Eestirię – lub, jak mówią inni, Nur’estiri’gh przed drapieżnikami z zewnątrz. Takie są przynajmniej legendy, tak jest zapisane w księgach.

– Tato, czy smoki są złe?

– Nie, synku, smoki są bardzo dobrymi stworzeniami, są sojusznikami ludzi i gdyby nie one, może by nas w ogóle tu nie było.

Rozmowa trwała, chłopiec słuchał uwag ojca na temat różnych jadalnych ssaków oraz o wielu przyprawach rosnących właśnie tutaj. Kiedy już osuszyli garnek z herbatą, wyruszyli w drogę. Znaleźli okrężną ścieżkę, która dość łagodnie prowadziła w górę. Wchodzili coraz wyżej. Ojciec zrywał niskie, trawiaste rośliny, porastające suchą ziemię lub schowane w szczelinach skalnych, ale pokazywał również gatunki niejadalne lub nawet trujące.

Nagle usłyszeli głuche, rytmiczne uderzenia. Nuri zobaczył kątem oka, jak ojciec napina cięciwę łuku i wpatruje się w punkt nad nimi. Na skalnej półce stała kozica. Słyszał, jak ojciec reguluje oddech, po czym wypuszcza strzałę. Pocisk niczym łyżka rzucona o ścianę odbił się od skały i upadł. Zwierzę nadal z niezmąconym spokojem obserwowało dwa nieznane mu stworzenia. Najwyraźniej czuło się bezpieczne. Druga strzała poszybowała ze świstem i trafiła ssaka w nogę. Kozica straciła równowagę i spadła z półki skalnej, becząc głośno. Połamała sobie nogi, jednak nadal oddychała. Chłopiec poczuł coś chłodnego dotykającego jego dłoni.

– Masz, teraz twoja próba męskości – powiedział Serik, wciskając nóż w palce syna.

– Podejdź i zarżnij kozicę. Będzie naszym obiadem.

– Ale…

Patrzył, jak zwierze nieporadnie próbuje uciec na pogruchotanych nogach. Chłopiec najchętniej pozwoliłby zwierzęciu odejść. Wydawało mu się, że słyszy w swojej głowie ciche błaganie o litość, ale było już na nią za późno. Nie wiedział, czy była to wyobraźnia, czy jakaś dziwna ponadgatunkowa telepatia. Zdawało mu się, że czuł marzenia umierającego stworzenia, chcącego wrócić do swojego stada i opowiedzieć o dwóch dziwnych osobnikach, którzy po prostu przeszli obok. Wydawało mu się, że słyszy, jak kozica modli się, żeby był to tylko sen. W umyśle dziecka wszystko zlewało się w przygnębiające przerażenie.

– Tak będzie dla niej lepiej, synku – powiedział Serik. – I mnie jest niełatwo zabijać coś, co żyje, ale to tylko zwierzę. Dziś na śniadanie również jadłeś mięso, jak myślisz, skąd się wzięło?

– Tak…, tato.

– Będę cały czas przy tobie, nic ci się nie stanie – mówił dalej uspokajającym tonem ojciec.

– Pomyśl o tym stworzeniu: wie, że umrze. Nawet jeśli je zostawimy, to zabije je coś innego albo… umrze z głodu. Spójrz, jak ono cierpi, a teraz ty będziesz jego wybawieniem, synku. Śmierć jest zła, ale bywa najlepszym wyjściem dla ciebie lub dla innych.

Nuri podszedł na drżących nogach. Ojciec przytrzymał ranne zwierzę.

– Przyłóż nóż do szyi. O, dokładnie tak. Teraz naciśnij i powoli pociągnij. Nie staraj się robić tego delikatnie, bo zwierzę będzie tylko bardziej cierpiało, i pamiętaj: teraz jesteś jego wybawieniem, jego aniołem.

Chłopiec mocno pociągnął ostrzem i poczuł ciepłą krew na swojej twarzy. Chciał płakać, ale nie mógł, musiał być mężczyzną, musiał walczyć ze słabością, nawet kiedy wykrwawiająca się kozica beczała jeszcze bardziej rozpaczliwie.

***

Zapach pieczonego mięsa powoli wyprowadził małego Nuriego ze snu. Spojrzał przez szparę pomiędzy niedopiętymi płachtami namiotu i zobaczył ojca obracającego na rożnie, upolowaną wcześniej i obdartą ze skóry kozicę. Czuł głód. Przetarł oczy rękami i podniósł się.

– Dzień dobry – powiedział zaspanym głosem.

– Obiad gotowy – odpowiedział Serik, obracając korbę jedną ręką, a w drugiej trzymając fajkę.

– Przynajmniej z wierzchu mięso jest już odpowiednio przypieczone. Jeśli podasz talerz, to mogę ci kawałek odciąć. Jesteś głodny?

Nuriemu burczało w brzuchu, ale po „polowaniu”, w którym brał udział, najchętniej jadłby do końca życia marchewki. Jednak w końcu ociągając się, podał talerz. Ojciec odłożył fajkę na leżący nieopodal kamień i wielkim nożem powycinał najładniej przypieczone kęsy mięsiwa. Chłopiec początkowo ociągał się, ale w końcu zaczął pochłaniać pieczyste i ze smakiem zagryzał chlebem. I od tej chwili patrzył na swoje życie inaczej. W jego dziecięcej świadomości kiełkowała myśl, że śmierć nie jest czymś tak naprawdę złym. Kozica to dumne i wolne zwierzę, ale czy jej życie było więcej warte niż zaspokojenie głodu istoty od niej wyższej? Możliwe, że gdyby nie on i ojciec, tego samego dnia owa istota zostałaby zjedzona przez mantikorę czy inne paskudztwo. Śmierć jest nowym życiem, sensem życia.

Nuri nie zdawał sobie sprawy z tego, jak jego dziecięcy umysł podświadomie dochodzi do takich wniosków. Nie zmieniało to jednak faktu, że zalążek tej idei zaczął kiełkować w jego głowie właśnie wtedy, gdy żuł mięso pieczonej nad ogniskiem kozicy.

***

Serik podrapał się po brodzie.

– To chyba tam – powiedział, wskazując palcem w ciemność.

– Na pewno, tato? – spytał zmęczonym głosem Nuri.

– Na pewno! – powiedział dobitnie Serik. – Myślisz, że twój ojciec się zgubił?

– Nie, tato.

W niemal całkowitej ciemności chłopak widział tylko plecy ojca. Pechowo niebo było pochmurne, a światło wszystkich trzech księżyców z trudem przebijało się na ziemię. Kiedy po popołudniowej drzemce wyszli na spacer, przewidywali, że mogą wrócić dopiero po zmroku. Ojciec jak natchniony opowiadał o kolejnych jadalnych i niebezpiecznych formach zamieszkującej góry fauny i porastającej flory. Zachód słońca obserwowali razem, stojąc na kamiennym urwisku. Kiedy już świetlista tarcza zniknęła za widnokręgiem, zaczęły pojawiać się problemy: coraz gęstsze chmury zakrywały księżyce, zmniejszając widoczność, w końcu całkowicie odcięły ich od światła, utrudniając znalezienie drogi do obozowiska. Serik denerwował się, że nie wziął żadnego świecącego kryształu – znał tylko podstawy magii, co nie ułatwiało im zadania. Tymczasem błądzenie po omacku, po stromych zboczach i urwiskach, mogło być fatalne w skutkach.

Nagle usłyszeli nad sobą potworny ryk, a potem szum skrzydeł. Serik przykląkł i pokazał ręką Nuriemu, żeby zrobił to samo.

– Co to? – szepnął chłopiec.

– Dziś możesz nauczyć się jeszcze jednej ważnej rzeczy – mówił szeptem ojciec. – Wywerny mają dobrą pamięć, dzięki czemu znajdziemy drogę do obozu.

– Jak to?

– Ta wywerna, po wczorajszej klęsce chce wrócić i dopiąć swego. Widocznie jest głodna. Leci w stronę naszego obozu, żeby pożreć mnie, ciebie i nasze konie.

– Co w tym dobrego? – zapytał szeptem Nuri.

– Doprowadzi nas do obozu!

– A co jeśli pożre konie?

– Nie pożre, przed wyjściem uruchomiłem pierścień ochrony.

– Więc jak wejdziemy?

– Znam odpowiednie zaklęcie – odpowiadał lekko poirytowany.

– Mam na myśli to, jak wejdziemy, kiedy wywerna będzie próbowała się przebić przez magiczną siatkę?

– Tego jeszcze nie wiem, nie zadawaj głupich pytań. Idziemy, poleciała tam – wyszeptał ojciec i wskazywał gdzieś palcem. Chłopiec nie mógł dostrzec jego dłoni.
Serik ruszył przed siebie.

– Tato, jak wywerna trafi do naszego obozu, skoro jest tak ciemno, że nawet my tego nie potrafimy? – wyszeptał chłopiec.

– One poruszają się w głównej mierze kierując się słuchem – tak gdzieś czytałem. Piszczą, czy coś, to się odbija i wiedzą gdzie są.

– Aha. – Nuriemu taka odpowiedź wystarczyła, nie zrozumiał co prawda wszystkiego, ale to co najważniejsze było dla niego proste: ojciec nie wiedział, o czym mówi.

Quankosowie ruszyli przed siebie, kierując się w stronę obozowiska. Po kilkunastu minutach zaczął wiać dość silny wiatr, chmury się przesunęły, a żółtawe światło rozlało się po górach. Nie było już jednak potrzebne, Serik prawie biegł, znał już drogę. Ryki, uderzenia i głośne, płochliwe rżenie koni dochodziło do nich z oddali, później dopiero zauważyli potwora próbującego zniszczyć jarzące się błękitem kraty. Wywerna na przemian gryzła, uderzała ogonem i skrzydłami, jednak magiczna bariera była nie do przejścia. Ruch kilka centymetrów przed Nurim odwrócił jego uwagę od stwora, prowadzącego tę nierówną walkę. Zobaczył wyciągniętą w jego stronę dłoń ojca, który pokazywał, że chłopiec ma się położyć, sam natomiast cicho wyjął miecz i skradał się w stronę maszkary. Gdyby nie rżenie koni i ryczenie bestii, skradanie się do wywerny obdarzonej doskonałym słuchem byłoby samobójstwem, teraz jednak Serik stawiał na to, że dźwięki przyrody zagłuszą jego cichy chód. Chłopiec patrzył, jak ojciec jest już kilkanaście metrów od celu i jak z każdym krokiem zbliża się coraz bardziej. Zabrakło mu tchu w płucach, kiedy widział rodzica w bardzo odważnej, ale niewiarygodnie głupiej, próbie podejścia potwora. Nuri liczył kroki… cztery, trzy, dwa, jeden. Patrzył uważnie, jak ojciec, nie dotykając stwora, wchodzi pod niego. Błysk ostrza. Cięcie przez skrzydło. Wywerna wyła z bólu, schyliła się, żeby zidentyfikować zagrożenie. A Serik wymierzył pchnięcie prosto w gardło. Bestia jednak zrobiła szybki unik i wzbiła się w powietrze. Ranne skrzydło zdecydowanie jej to utrudniło, jednak wystarczyło, aby Lord Quankos stracił w tej walce wszelkie atuty. Wywerna, ze złożonymi skrzydłami, przyjęła pozycję bojową, wystawiając do przodu łeb i rozwierając paszczę, pełną wielkich kłów.

Młody obserwował walkę z zaniepokojeniem, serce mu przyspieszyło, nie wiedział, co robić. Nie powinien krzyczeć, żeby przypadkiem nie zwrócić na siebie uwagi potwora, ani biec do ojca, bo tylko by mu przeszkadzał.

Wywerna rzuciła się na Serika bez konkretnej taktyki. Ten sparował mieczem potężny atak, jednak siła uderzenia rzuciła go na plecy. Potwór w mgnieniu oka znalazł się nad potencjalnym pożywieniem i kiedy już szykował się do śmiertelnego ciosu, nagle zamarł.

Chłopiec usłyszał szum jak nad morzem, jak wtedy, kiedy był na plaży niedaleko Xyranalu. Dźwięk narastał przerywany odgłosami wyładowań elektrycznych. Nuri zerknął na wywernę, jednak ta jak sparaliżowana wpatrywała się w przestrzeń za nim. Eksplozja światła rozerwała ciemność. Złoto, zieleń i fiolet przecinały się ze sobą i jakby walczyły o dominację nad mrokiem. Chłopiec zadarł głowę do góry i jego oczom ukazał się najbardziej niesamowity widok, jaki mogły ujrzeć oczy śmiertelnika. Tak jak płaszczka sunie po morskim dnie, tak ogromne stworzenie leciało w stronę wywerny. Dwie ogromne, mięsiste od spodu płetwy porośnięte od góry świecącym na złoto zielonym, nienaturalnie nasyconym światłem, falowały rytmicznie wraz z podobnie zbudowaną płetwą ogonową. Jaśniejący fioletem tułów zakończony był maleńką, opalizującą paszczą.

Chłopiec, patrząc na tajemnicze stworzenie, miał wrażenie, jakby został oderwany od realnego świata. Hipnotyzujące, płynne ruchy niezidentyfikowanej istoty i barwy o odcieniach poza granicami wyobraźni napełniały go pewną rozluźniającą energią, szczęśliwym paraliżem, euforycznym odrętwieniem. Patrzył w otępieniu, jak wywerna rozpada się na kawałki, a jej części unoszą się w powietrze i znikają w niewyjaśnionych okolicznościach, gdzieś w barwach unoszącego się przybysza. Wszystko wydawało się całkowicie normalne, Nuri niczemu się nie dziwił, całkowicie bierny patrzył, jak czyste kości spadały bezgłośnie na ziemię. Nie był pewien, czy jakikolwiek dźwięk był wtedy słyszalny, czy wszystko zagłuszała niesamowita muzyka, którą słyszał w głowie: jak szum morza i trzask błyskawic – hipnotyczny i kojący. Nie wiedział, czy była wytworem jego własnej wyobraźni czy śpiewem tajemniczego stworzenia… Niczego nie był pewien…
Istota niespodziewanie zawróciła i bardzo szybko zniknęła pośród gór, pozostawiając po sobie pustkę, samotność i spokój.

Jakiś czas jeszcze okolica była pod wrażeniem tego, co nastąpiło. Konie nie parsknęły, nikt się nie odezwał, kilka minut musiało minąć, żeby Nuri poczuł szturchnięcie w ramię i ujrzał swojego ojca nad sobą. Zapytał tylko:

– Co to?

Uszy aż go zabolały, poczuł się, jakby był wyrwany z pięknego snu, który koniecznie chciał dośnić do końca.

– Faerqi – opowiedział krótko ojciec. Był w podobnym stanie.

Nie odzywali się do siebie przez cały wieczór, w ciszy zjedli trochę kozicy, otępiali poszli spać, w nadziei, że owe faerqi przyśni im się tej nocy.

***

Kruk opowiada, trupy słuchają. Ustawione w kółku szkielety dymią różnobarwnie z oczodołów. Nuri czytał o tym, ale nie wierzył. Dopiero kiedy sam zaczął przywoływać nieumarłych, zdał sobie sprawę, że każdy kolor świecącego dymu u poszczególnego szkieletu jest inny. Każdy odpowiada w jakiś sposób pierwotnej duszy. Kruk nie wie tylko jak, i to stara się zbadać. Nie może zrozumieć, skąd właściwie ów trup bierze energię do życia. Ma jeszcze wiele pytań, dotyczących nekromancji, na które on – ojciec i badacz – odpowie kiedyś i stworzy potężny tom, który będzie równie legendarny jak „Czarna Księga”.

Kruk opowiada, trupy słuchają, o tym jaki jest świat i jak wygląda. Nie potrafi przywrócić im pamięci. Powstawali z martwych z cechami i umiejętnościami, które posiadali za życia, ale jakby ich nie pamiętając. Zauważył, że niektóre już po kilku godzinach potrafią walczyć lepiej niż on, niektóre potrafią czarować. W naturalny sposób najchętniej wykonują i uczą się czynności, w których kiedyś byli dobrzy. Przynajmniej tak się Nuriemu wydaje, nie znał ich w poprzednim życiu. Wszystko przemawia za tym, że umiejętność, która była kiedyś ich domeną, teraz jest ich talentem. Kruk widzi, jak się ze sobą kontaktują, wydaje się również, że słyszą i rozumieją mowę, widzą na pewno, jednak nie wydają dźwięków.

Kruk opowiada, trupy słuchają, o tym jaki świat jest smutny i dołujący, o tym jak bardzo cieszy się, że jest tu z nimi. Opowiada o swojej całej rodzinie, o ich „krewnych” porozrzucanych po cmentarzach w całym Xynthialu, rozpościera przed żywymi trupami perspektywy, nie wiedząc, że rok później to państwo będzie składać się z samych trupów.

– Jesteś… piękna… – sapie Nuri Quankos, zaciskając mocniej drżące dłonie na świeżo wykopanej, lekko zabłoconej czaszce. Wpatruje się przez chwilę w jej puste oczodoły, po czym wyciąga z cmentarnego dołu. – I będziesz już zawsze…

Wstaje, i trzymając w dłoniach rozkładający się czerep, podchodzi do leżącego nieopodal ułożonego w całość szkieletu. Lekka mżawka osadza się na czarnych, krótkich włosach młodzieńca i skapując spływa z czoła malutkimi kroplami. Jednak jemu to nie przeszkadza – Nuri czuje się jak w domu.

– Będziesz piękna na wieki! Minęło twoje śmiertelne istnienie, a teraz rozpocznie się to prawdziwe, upragnione, które nie będzie miało końca. Pasmo porażek i utrapień to przeszłość, a nadejdzie wreszcie czas miłości, wolności i szczęścia.

Kościotrup, zamknięty w wyrysowanym na błocie heptagramie, zdaje się wpatrywać pustymi oczodołami w lekko zachmurzone, ciemne niebo. Przez szum liści wzbudzany delikatnym wiatrem przebijają się ciche inkantacje wypowiadane półgłosem przez klęczącą nad ciałem postać. Kolor złota mieszający się z głębokim fioletem zaczyna łączyć poszczególne kości, tworząc nadnaturalną spoinę. Martwa dotychczas czaszka lśni i nabiera cech do złudzenia przypominających mimikę osoby budzonej ze śpiączki. Fala świetlistej materii pokrywa zwapnione kończyny niczym mięśnie i skóra, budzi ze snu stare kości. Niezidentyfikowana jasność zdaje się pojawiać znikąd i równie niespodziewanie gaśnie we wnętrzu pustej klatki piersiowej. Potężny huk wzdryga klęczącą postać, a gorejąca nad ponurym cmentarzem łuna w jednej chwili znika. Tylko szkielet wciąż jarzy się eterycznym blaskiem.

– Jesteś wolna – mówi. Jest to pierwszy głos – głos ludzki – który słyszy od czasu swej śmierci. Tak miły i delikatny, tak kochany, tak pełen uczuć. – Jesteś wolna. Teraz możesz dołączyć do swoich braci i sióstr. Wreszcie nadszedł dla ciebie czas raju.

*

Światło brutalnie przebiło się przez powieki, wdarło się przez źrenice i wyrwało śpiący mózg ze spokojnego snu. Siedmioletni Nuri poderwał się z łóżka i spojrzał na stojącą w drzwiach postać, która wciąż trzymała rękę na krysztale. Ojciec patrzył przez chwilę na swojego jedynego syna, po czym poinformował chłopca, że dziś jadą na wycieczkę. Mały miał trzydzieści minut na umycie się, ubranie i spakowanie niezbędnych rzeczy. Trzy dni w namiocie to nie lada wyzwanie. Drzwi zamknęły się z delikatnym stukiem, a przez cienkie drewno dochodził odgłos oddalających się kroków. Nuri obserwował przez chwilę wiszący na ścianie kiczowaty obraz przedstawiający Erela Quankosa walczącego z wywerną. Malowidło lekko wypłowiało, od lat towarzysząc rodzinie. Sam Erel kazał je namalować, a o ile chłopiec dobrze liczył, przedstawiona na nim postać musiała być jego prapradziadkiem. Genealogia rodu Quankosów była od wieków niemal czczona przez kolejne pokolenia. Nuri przetarł energicznie oczy i zeskoczył na podłogę. Jego łóżko było również rodzinną pamiątką, podobnie jak cały dworek. Wyłamał stawy w palcach, otworzył drzwi i podszedł do ustawionej w kuchni miednicy. Zamoczył dłonie w zimnej wodzie i obmył twarz. Ojciec, Serik Quankos, uważał, że ciepła woda to rozpusta. Terakotowa podłoga biła zimnem w małe stópki dziecka, jednak chłód orzeźwiał. Wróciwszy do swojego pokoju, Nuri szybko się przebrał, a następnie zaczął pakować. Do torby schował ubrania na zmianę. Z szafy wyjął skórzane ochraniacze na ręce i kaftan, ze stojaka na broń wziął małą kuszę, a ze stołu sztylet. Czuł się gotowy do podróży. Miał jeszcze około dwudziestu minut, więc odsłonił zasłony i spojrzał w noc. Dwa księżyce – zielony Eferi i biały Naer – wydawały się być obok siebie; trzeciego, czerwonego – Tyryi – nigdzie nie widział. Blade, zielono-białe światło wpadało przez okno. Wzrok Nuriego padł na nieposłane łóżko. Podjął szybką decyzję. Ułożył równo kołdrę, na niej czerwono-złotą, wyblakłą narzutę – prawdopodobnie kolejną pamiątkę rodu Quankosów, używaną od setek lat do nakrywania łoża. Cały ten patetyczny kult rodzinnej spuścizny był niezrozumiały dla sześciolatka, jednak skoro ojciec tak kazał, widocznie tak trzeba. Szybkim jak na dziecko krokiem zbliżył się do kryształu i przekręcił go. W pokoju zapadła ciemność zakłócana jedynie przez światło dobiegające zza odsłoniętego okna. Podszedł do łóżka i wziął krótki sztylet leżący na szafce nocnej. Serik starał się wpoić synowi, że w każdej chwili powinien być gotowy na wszystko. Chłopak położył się na świeżo ułożoną narzutę, przymknął piekące z niewyspania oczy i wystawił poza łóżko rękę, trzymającą nóż. Odpoczywał, miał jeszcze piętnaście minut. Rozkoszował się kojącym mrokiem i walczył ze snem. W końcu opadł w jego ciemną otchłań snu i wydawało mu się, że spał godzinami, dopóki odgłos spadającego na twarde deski noża nie wyrwał go z objęć Morfeusza. Podpatrzył tę metodę od swego rodzica, który tak robił, kiedy chciał odpocząć, ale nie zaspać. Młody wstał leniwie z łóżka, wziął starą torbę i wyszedł na zewnątrz. Ojciec już czekał, trzymając za lejce dwa czarne konie z ich własnej hodowli. Sama stajnia była po części symbolem upadku rodu. W trzydziestu dwóch boksach, które kiedyś wybudowano, pozostały jedynie dwa rumaki.

– Wziąłeś kuszę? – spytał Serik tak niespodziewanie, że Nuri poczuł tę dziwną wibrację w uszach, kiedy przyzwyczajony do ciszy człowiek słyszy głośny dźwięk.

– Tak, tato – powiedział z wyrzutem. Wiedział, że spakował wszystko, nie robił tego przecież pierwszy raz.

– Sztylet?

– Tak

– Ochraniacze?

– Tak

– Jedzenie i wodę?

– T… Zapomniałem – zawstydził się Nuri w myślach. Zdenerwował się na ojca, że ten wypytuje go jak małe dziecko, okazało się, że nie bezzasadnie.

– Masz jeszcze trzy minuty.

Młody pobiegł do kuchni i w pośpiechu zebrał ze stołu przygotowane wcześniej kanapki z szynką oraz napełnioną skórzaną manierkę. Przystanął przy stole i zastanowił się, czy czegoś nie zapomniał. Nic nie przychodziło mu do głowy.

– Gotowy? – spytał Serik.

– Tak, tato – odpowiedział lekko zawstydzony swoim niedbalstwem.

– No to wsiadaj!

– Ale… – nie dokończył. Był za mały, żeby wsiadać na konia i nigdy tego nie robił.

– Dasz radę, jesteś już duży – upewnił go ojciec.

– Na pewno?

– Na pewno!

Chłopiec starał się włożyć nogę w strzemię, jednak nie mógł go dosięgnąć. Wiedział, że ojciec zdenerwuje się, jeśli się podda, nie próbując do skutku.

– Następnym razem ci się uda – uśmiechnął się Serik i podniósł syna, usadawiając go na koniu.

– Dziękuję, tato. Dokąd jedziemy? – spytał zaciekawiony.

– W góry, mały, w góry.

*

Ferqualia była piękną krainą zamkniętą od północy i zachodu górami Kirifinolu. Miasto od którego pochodziła ta nazwa znajdowało się kilkaset mil w górę rzeki, lecz valandriolskie nazewnictwo przejęte przez Xynthial pozostało bez zmian. Wzdłuż gór płynęła największa rzeka Xynthialu – Neyiral, której miano pochodziło od portowego miasta przy oceanie południowym, gdzie zaczynała swój bieg, przepływając następnie przez środek Krifinolu, by ujść w oceanie północnym. Rzeka Neyiral i łańcuch gór tworzyły naturalną granicę z Grithianem, zarówno w przypadku Xynthialu jak i Valandriolu. Kształt samej Ferqualii był ściśnięty od południa górami Irnifalu, od północy Wielkim Jeziorem, na północnym wschodzie graniczył z bagnistą Nerokralią, a na południowym z nadmorską Neyiralią.

Mały Nuri całym sobą chłonął piękno natury. Zmęczenie odeszło, odkąd przysnąwszy w pierwszej godzinie drogi, spadł z konia. Szczęśliwie nic mu się nie stało, jednak strach oddalił senność. Ojciec przypatrywał się z wierzchowca, jak radzi sobie młody, następnie powoli zsiadł, podał chłopcu rękę i wsadził go z powrotem w siodło. Nuri rozumiał, dlaczego Serik nie zerwał się, żeby mu pomóc w pierwszym odruchu. Mężczyzna musi być samodzielny i silny, ale również konsekwentny i odpowiedzialny. Upadek spowodowany drzemką był bolesną nauczką. Od porannego „lotu” minęło jednak trochę czasu, toteż chłopak, teraz nadzwyczaj rześki, podziwiał widoki.

– Dokąd jedziemy, tato? – spytał Nuri. Od czterech godzin jechali na południowy wschód, jednak chłopiec dopiero teraz przerwał ciszę. Tak był wychowywany.

– W góry Irnifalu, mały – odpowiedział spokojnie ojciec, nie odwracając się do niego. – Jedziemy w góry. Poznasz surowy klimat, roślinność, zwierzęta, świeże powietrze. Nauczę cię, jak sobie tam radzić, kiedy jesteś sam i nie ma pożywienia. Będziesz potrafił przetrwać nawet latami. Nauczę cię, co można jeść, a czego należy unikać.

Serikowi odpowiedziało milczenie.

– I będziemy się przy tym świetnie bawić – dodał niepewnie ojciec.

– Wiem, tato – wybąkał syn.

– O co chodzi? Skąd ten brak entuzjazmu? – spytał lekko poirytowany.

– Co to jest entuzjazm?

– To jakby radość i zaangażowanie i… No… jakby radość.

– Jestem szczęśliwy, tato, ale i zmęczony – odparł Nuri, choć wyczuł zdenerwowanie ojca. Rozumiał, że to wszystko dla jego dobra. – Cieszę się, że zabierasz mnie w góry.

– Mam nadzieję, synu – powiedział z uśmiechem Serik. – To wszystko dla twojego dobra. Kiedyś mi za to podziękujesz!

Jednak Nuri nigdy nie miał okazji podziękować. Przez całą drogę milczeli. Od czasu do czasu ojciec wydawał tylko zdawkowe polecenia. Mimo wszystko chłopiec nie nudził się. Patrzył na otaczającą go zieleń, na bluszcz, pnący się po ziemi i nielicznych drzewach. Przypatrywał się uważnie kolorowym motylom, które przelatywały w chaotycznym tańcu z jednego kwiatka na drugi. Wsłuchiwał się w ćwierkanie ptaków. Dla niego to wszystko było nowością, czymś ekstremalnie interesującym, bo związanym z obcowaniem z naturą z dala od domu, gdzie zna się każde drzewo i każdy krzew, gdzie wszystko wygląda tak samo. Tutaj jednak było inaczej. Im dalej od rzeki, tym bardziej otaczająca ich kraina wydawała się sucha, drzewa coraz rzadsze, a gdzieniegdzie widać było gołą ziemię. Na horyzoncie malowały się ośnieżone szczyty gór. Nuri oddałby wiele, żeby móc zapamiętać ten widok do końca życia. Teren stawał się coraz bardziej płaski, jakby zbierał siły na nadchodzące strome wzniesienia. W pewnej odległości od głównej drogi wyzierały niezbadane, bezdenne jamy łączące się pod ziemią z tunelami i jaskiniami, które wiły się kilometrami pod całą Ferqualią. Chłopak obiecał sobie, że kiedyś je zbada. Pokona zamieszkujące je potwory, uwolni porwane księżniczki, odnajdzie skarb i przyniesie chwałę i fortunę swojemu rodowi. Przyrzekał w duchu, że kiedy już będzie najwspanialszym wojownikiem w całej Eestirii, to zrobi wyłącznie to, na co przyjdzie mu ochota. Nie tyle wierzył w taką przyszłość, co był jej bezwzględnie pewien.
W końcu ojciec zarządził przerwę. Miał już swoje lata i dokuczał mu nadwyrężony podróżą kręgosłup. Zatrzymali się, a ojciec rozłożył swój koc i położył się na płaskiej ziemi, natomiast mały Nuri zeskoczył zwinnie z konia, przysiadł obok i jadł kanapki. Leżeli w milczeniu, przypatrując się przepływającym nad nimi chmurom. Księżyc Eferi rzucał bladozieloną poświatę z trudem przebijając się przez wartswę szarych chmur. W rodzinie Quankosów nie rozmawiało się zbyt wiele, wszystko było z góry wiadome, przynajmniej z założenia. Serik, ucząc Nuriego milczenia, uczył go również pokory i cierpliwości, tak niezbędnych w życiu prawdziwego wojownika.

Gdy tylko ojciec poczuł się lepiej, ruszyli dalej w drogę. Tym razem miało już nie być odpoczynków. Droga była prosta, nie mieli konkretnego celu, a ogromny masyw górski piętrzył się przed nimi. Im bardziej odsuwali się na wschód tym ziemia stawała się bardziej sucha, a roślinność rzadsza. Żółtawe plamy gołej ziemi tworzyły coś na kształt łysych placków na połaciach trawiastej zieleni, robiły się coraz większe i coraz częściej się łączyły. Słońce zaczynało chylić się ku zachodowi, a cel zdawał się nie zbliżać. Światło zaczynało coraz bardziej różowieć, a złoty dysk znikał za horyzontem. Młody próbował kilka razy odwrócić się i dostrzec choć przez chwilę piękno zachodu, jednak oślepiający blask mu na to nie pozwalał. Patrzył więc przed siebie, a tam na brązowych plamach jałowej, suchej ziemi dostrzegał przebiegające czarne jaszczurki, które po całodniowym nagrzewaniu się w promieniach słońca uciekały przed nocnymi drapieżnikami do swoich jam. Góry jednak nadal zdawały się być daleko.

– Tutaj – powiedział Serik zachrypłym od wielogodzinnego milczenia głosem. Obaj odruchowo odchrząknęli. – Tutaj się zatrzymamy. Myślisz, że to dobre miejsce?

– Myślę, że tak, tato – powiedział Nuri i ziewnął. Na nocnym niebie lśniła Tyryia – czerwony księżyc – która w połączeniu z drugim, zielonym Eferim dawała bladożółte światło. W takiej półciemności mogli się poruszać, jednak widoczność była w dużym stopniu dużo gorsza. Brnęli przez podnóża gór prawie po omacku. – Myślę, że idealne, tato. Jestem już zmęczony.

– Wiem synu, rozumiem cię, ja również. Ale powinniśmy znaleźć w miarę możliwości najbezpieczniejsze i najwygodniejsze miejsce. Uważam, że to jest odpowiednie.

Faktycznie, miejsce wydawało się dość dobre: na płaskim gruncie, osłonięte z trzech stron dość stromą ścianą skalną. Quankosowie rozbili w milczeniu namiot i w ubraniu posnęli na prowizorycznych legowiskach z koców.

*

Nuri śpi na łóżku w oberży w jakiejś zapyziałej wiosce nieopodal Nerokralu. Nie jest do końca pewien, czy jest niedaleko Nerokralu, ale z podstawowych założeń geograficznych, których ojciec go nauczył, tak wynikało. Roślinność też się zgadzała – wszędzie porośnięte lasem bagna. Na wsi w środku nocy zwykle panuje martwa cisza, dzięki temu każdy dźwięk jest doskonale słyszalny. Głuche postukiwanie wyrywa go więc ze snu, początkowo nic nie widzi w panującej wszędzie ciemności. Czeka chwilę, aż wzrok przyzwyczai się do mroku.

Nasłuchuje. Lekkie skrzypienia, skrobanie i szum jakby… morza? Coś podchodzi pod drzwi i przekręca zardzewiałą, stalową klamkę. Zamek trzeszczy. Do pokoju wlewa się blade, błękitne światło. Nuri stoi przy drzwiach z nożem schowanym w ręku, ale już wie, co za szkaradztwo weszło do jego pokoju w środku nocy. Łapie kościotrupa na oślep za żebra, wciąga do pokoju i zamyka jak najciszej drzwi.

– Mówiłem, żebyście trzymali się z daleka! Przyjdę jutro! – stara się krzyczeć szeptem. – Wyjdź przez okno. Będę wieczorem!

Trup patrzy na niego jakby smutniej. Coś w jego parujących błękitem oczodołach wygląda po prostu mniej szczęśliwie, choć trudno w jednoznaczny sposób określić wyraz twarzy martwej czaszki, gdy jedyną widoczną emocją pozostaje świecący dym dematerializujący się kilka centymetrów powyżej linii czoła.

– Teraz! Won na cmentarz! – kontynuuje Nuri. – Jeśli nas złapią razem, nawet nie wyobrażasz sobie, co się stanie!

Nieumarły zdaje się mieć teraz wyraz twarzy kogoś, kto jest na siebie zły.

– Słuchaj, to nie jest twoja wina – dodaje Nuri spokojnym głosem. – Wiem, że tęsknisz i ja też tęsknię. Ale niestety… Musisz iść. Najpóźniej jutro wieczorem was odwiedzę, dobrze?
Trup dalej sprawia wrażenie nieprzekonanego.

– No już! Chodź – mówi Nuri i przytula gołe kości. – Jutro się zobaczymy! Spokojnie! Wszystko będzie dobrze! A teraz wyjdź przez okno, tylko uważaj, żebyś sobie niczego nie złamała!

Podchodzi do okna i stara się je cicho otworzyć. Wymaga to nie lada umiejętności, siły i starań, o ile w ogóle jest możliwe podnieść bez najmniejszego skrzypienia starą, drewnianą, trzymającą szyby ramę. Kiedy już szpara jest na tyle duża, żeby chuda jak śmierć postać przeszła przez otwór, Nuri wie, że tej nocy nie będzie spać sam: tysiące komarów z otaczających wioskę bagien zleciało się, by czatować właśnie pod jego oknem. Widocznie nauczyły się, że w nocy okna otwierają tu tylko przyjezdni. Szkielet patrzy po raz ostatni na Quankosa i zeskakuje w ciemność. Do uszu chłopaka dociera łoskot jakby ktoś wrzucił garść żwiru do metalowego wiadra, a te wraz z kilkoma deskami umieścił w pralce i włączył wirowanie. Wychyla się jedynie, żeby zobaczyć, czy błękit nadal jest widoczny. Dwa świecące punkty patrzą w jego stronę i „mrugają”, że wszystko w porządku.

Zamyka jak najdelikatniej okno i słyszy kroki na korytarzu. Tego tylko brakowało! Co robić? Otworzyć mu w piżamie i udawać, że się spało, jednocześnie się kompromitując, czy otworzyć w narzuconym na głowę płaszczu, wzbudzić podejrzenia, ale uratować swój wizerunek? Słyszy pukanie do drzwi, postanawia działać inaczej. Szybko narzuca skórzane spodnie i koszulę, a na to czarny, szeroki płaszcz z zasłaniającym twarz kapturem z wielką klamrą w kształcie kruka. Miał przydomek „Kruk” jeszcze od Królewskiej Szkoły Rycerskiej w Xyranalu, gdzie mówiono tak na niego z powodu czarnych włosów. Miał wiele przezwisk nieodłącznie związanych z funkcją szkolnego popychadła, ale Kruk mu się podobał.

– Przepraszam, czy coś się sta… – oberżysta przerywa w wpół zdania, drzwi otwierają się zamaszyście, a przed nim w nikłym świetle latarni stoi ponura, tajemnicza postać.

– Co tu się, kurwa, dzieje? – krzyczy Kruk na całą wieś potwornym głosem, który wyćwiczył w wolnych chwilach. – Co to, kurwa, za hałasy?!

Po czym przykłada ostrze miecza do gardła mężczyzny i spokojnym szeptem zwiastującym kłopoty dodaje:

– Idę to sprawdzić, ale pamiętaj. Jeszcze raz coś zagłuszy mój sen, to wypruję z ciebie flaki.

Karczmarz spogląda przerażony na demoniczną postać, a jego umysł zaczyna szwankować. Przyzwyczaił się już do takich gróźb, ale najczęściej ze strony bandytów, szlachetnie urodzonych, czasami magów. Jednak ten facet wyglądał inaczej, w dodatku było w nim coś dziwnego. Roztaczał wokół siebie atmosferę śmierci – jakby wszyscy, na których spojrzał, mieli umrzeć.

– Nie… Nie trzeba, panie. Sam to sprawdzę. – mówi przerażony. Czuje, jak oblewa go zimny pot.

– Mądra decyzja – szepcze Nuri, po czym odkłada miecz i zatrzaskuje za sobą drzwi do pokoju.

Quankos jest beznadziejnym wojownikiem i prawdopodobnie przegrałby z oberżystą, nawet gdyby miał miecz, a tamten nie posiadał żadnej broni. Do Królewskiej Szkoły Rycerskiej w Xyranalu, dostał się tylko dlatego, że jego ojciec tam nauczał. Edukował się również w dziedzinie magii, ale i w tym fachu był słaby. Jedynie w nekromancji czynił niewielkie postępy, w tajemnicy czerpiąc wiedzę ze starych ksiąg bibliotecznych przywiezionych jeszcze z Valandriolu. Przyswoił też „tworzenie wizerunku” w stopniu zadowalającym.

Quankos opiera miecz o ścianę przy wejściu, płaszcz rzuca na drzwi, zabija komara siedzącego mu na ramieniu. Zdejmuje koszulę i skórzane spodnie, zabija kolejnego owada, tym razem na czole. Przykrywa się jak najdokładniej puchową, miękką kołdrą i zasypia.

*

Nuri przewraca się na bok i zdaje sobie sprawę z tego, że już nie zaśnie. Podnosi zapuchnięte powieki i widzi tarczę analogowego zegara parowego. O ile się nie myli, takie urządzenia są zabronione przez kościół Ethnustów – tylko magia, dar od Ethnu, może pomagać nam w życiu, a nie jakieś parowe cuda. Jednak to nie obecność nielegalnego przedmiotu go przeraża, a fakt, że jest godzina czternasta. Zrywa się z łóżka, zakłada lnianą, czarną koszulę i skórzane spodnie, nasypuje trochę zielonego, fosforyzującego proszku na rękę i zlizuje. Za dziesięć minut, kiedy środek zacznie działać, nie będzie odczuwać zmęczenia przez kilkanaście godzin. Zakłada obszerny płaszcz i spina go wielką, czarną spinką w kształcie kruka. Spod kaptura wypływają długie, czarne włosy. Nuri patrzy w lustro i dochodzi do wniosku, że prawdopodobnie bałby się sam siebie. Otwiera drzwi. Na korytarzu stoi oberżysta. Prawdopodobnie czekał tam od rana.

– Miłościwy panie! – skomle. – Przepraszam, jaśnie panie, za wczorajsze hałasy. Nie mam pojęcia, co to było! Szukaliśmy i nic. Tam z tyłu mamy składzik, a właściwie śmietnik, może wpadł tam jeleń albo inne cuś.

– Dobrze… – mówi Nuri, starając się, żeby jego głos brzmiał bezbarwnie i groźnie, ale wychodzi mu coś kompletnie odwrotnego. – Ale co mnie to obchodzi? Nie potrafisz, chamie, zadbać o wygodę swoich gości?! – krzyczy na biednego, niewinnego właściciela. – Co z ciebie za oberżysta!?

– Przepraszam, panie – chłop pada prawie na kolana, wygląda jak pies, który w każdej chwili spodziewa się kopniaka. Nie wie, że Nuri nie potrafiłby nawet dobrze kopnąć. – Za to masz, panie, u mnie darmowe posiłki.

– Chociaż tyle – odpowiada krótko Nuri.

Ten dzień zaczyna się wyjątkowo dobrze – myśli Quankos, uśmiechając się w duchu. Schodzi na dół po drewnianych, trzeszczących schodach i siada w głównej izbie w najciemniejszym kącie. Musi dbać o swój wizerunek, a do tego nie ma ochoty, by zajmować miejsce obok kogokolwiek. Zaczyna rozmyślać o wychudłym karczmarzu, o tym, jak bardzo zdołał go zastraszyć. Jak zwykle ma wyrzuty sumienia, ale gdyby ktokolwiek dowiedział się, co robi Kruk i czym się tutaj zajmuje, jeszcze dziś zostałby powieszony. Po prostu musi grać ostro i na pokaz. Cham rozumie tylko język przemocy i strachu – to język uniwersalny. Wszyscy wieśniacy powinni być przerażeni na samą myśl o Kruku, tak żeby ich słabo rozwinięte mózgi nie mogły kojarzyć z nim żadnego innego faktu. Po drugie, nawet jeżeli wszystko by się wydało, to będą bali się choćby podejść do mrocznej, tajemniczej postaci roztaczającej potworną aurę.

Jajecznica i mocna, słodka herbata to dobry początek dnia, nawet jeśli słońce jest bliżej zachodu niż wschodu. Wszystko jest pyszne, oberżysta się postarał. Kruk postanawia go za to wynagrodzić. Po posiłku zrywa się gwałtownie z krzesła i podchodzi szybkim krokiem do szynkarza, który widząc ten ruch i kierunek drogi, jest już pewien własnej, bliskiej śmierci.
– Bardzo smaczne – mówi Nuri, stojąc przy ladzie, kładzie dukata na blat, odwraca się plecami i wychodzi

– Ale to miało być za darmo – mówi odruchowo głupi karczmarz.

Kruk odwraca się tylko na chwilę i spod kaptura patrzy w oczy oberżyście, ten blednie, bo wie, że powiedział coś niestosownego. Bierze złoty dukat, zaciska powieki, jakby oczy miały mu się zaraz spalić, i krzyczy na całe gardło: „Dzienkuje, panie!”. Quankos wychodzi z karczmy – spokojnie, zimno, na luzie.

*

Kruk wraca do swojego pokoju w oberży. Zdaje sobie sprawę, że nie miał po co wychodzić. Kompletne zadupie, gdzie życie koncentruje się wokół targu. A gdy jest się sytym, takie wypady tracą na znaczeniu. Kładzie się więc do łóżka i wyjmuje książkę ze skórzanej torby podróżnej, którą zazwyczaj przytracza bezpośrednio do swojego wija. Mały, gruby tom, o okładce wykonanej z nieznanego, połyskującego fioletem metalu, wygląda na stary i taki w rzeczywistości jest. Kruk skradł go niegdyś z biblioteki w Vironolu, jeszcze w czasach wojny. Jest to ponadtysiącletni traktat nieznanego autorstwa, bez tytułu, ale nazywany „Czarną Księgą”, opisujący życie i śmierć. Niektórzy twierdzą, że jego autorem jest jeden z legendarnych derfich wędrowców, inni, że został napisany przez demony. Księga oprócz opisu rytuałów magicznych, które uczą jak obudzić nieumarłych i tchnąć życie w ich zmurszałe kości, zawiera również teksty filozoficzne na temat samej natury śmierci. Nuri czytał tę bezcenną księgę setki razy i sam mógłby dopisać do niej ze dwa rozdziały, czerpiąc z nabytego doświadczenia. Zna ją niemal na pamięć i coraz więcej rozumie zarówno na temat samej istoty śmierci, jak i teorii wskrzeszania. Jednak nadal nie rozgryzł jej do końca. Nie jest nekromantą, a jedynie naukowcem – zwyczajnym praktykiem śmierci. Tak przynajmniej o sobie myśli, szczególnie kiedy po raz kolejny, tak jak teraz, studiuje „Czarną Księgę”.

*

Nuri patrzy przez okno na zachód słońca. Czas nadszedł. Ubiera się i zapina płaszcz.. Pakuje księgę do torby i wychodzi z pokoju. Dokładnie zamyka drzwi. Woli dmuchać na zimne. Mija oberżystę, który z bojaźliwym uśmiechem życzy mu miłego wieczoru. Quankos odpowiada mu milczeniem i kompletną ignorancją.

Po wyjściu z karczmy skręca w prawo do stajni, gdzie czeka na niego Dyroni – jeden z najpiękniejszych wijów z królewskiej stajni Ereitana III Xynthii. Czarny, uskrzydlony wąż był nagrodą za bohaterstwo w bitwie pod Deriolem.  Stajenny na widok Kruka podbiega do ogromnego boksu przygotowywanego dla rosłych królewskich wierzchowców, które niezmiernie rzadko pojawiały się w okolicy. Dyroni ryczy wesoło, gdy widzi swojego właściciela, który spokojnym krokiem podchodzi i kulbaczy go.

– Wrócę w nocy – mówi Kruk tak niespodziewanie, że stajenny odskakuje – Albo nad ranem.

– Do… dobrze – jąka się wieśniak. Taktyka przerażającego wizerunku działa. Nikt nie śmie nawet domyślać się, co Nuri robi w tej zapadłej wiosce.

Quankos wyprowadza wija przed stajnię, dokładnie przywiązuje worek podróżny, następnie wsiada i spina wierzchowca do lotu. Początkowo unosi się bardzo wysoko, żeby przy ciemniejącym niebie zmylić potencjalnych obserwatorów. Patrzy jak oberża maleje i staje się nie większa od jego palca. Kilkanaście minut później, już w bezpiecznej odległości od wioski, zniża lot. Mija szerokim łukiem rozłożyste konary drzew. Jest niemal u celu. Ląduje pośród marmurowych pentagramów, na środku cmentarzyska graniczącego z lasem. Na niebie widać już tylko niewielkie przebłyski dawnego błękitu. Otacza go martwa cisza.

– To ja – mówi w ciemność. – Przyszedłem, tak jak obiecałem.

W oddali słychać pojedynczy trzask, jakby ktoś kijem uderzył w kamień. Potem następny, aż w końcu jeden zwielokrotniony chrzęst zbliża się do Nuriego. Rozbłyskują niebieskawe światła.

-Witajcie dzieci, przybyłem do was – mówi Kruk, zrzucając kaptur. Na jego twarzy maluje się uśmiech jak u stęsknionego za dziećmi rodzica. Kościotrupy o jarzących się błękitem oczodołach podchodzą, otaczają postać w płaszczu, lgną do niej, obejmują. Rodzina znów jest razem.